het is zo’n dag dat het gorgelt in mijn hoofd
er kleuren vervloeien met een kraspen
langs krakende fontanellen, waar
een mooie Bordeaux ook geen uitkomst meer biedt
ik mij daarom neervlij in het gras
aan de voet van de spar in perceel 6
mijn hoofd in zijn schors begraaf
om hem te horen ruisen zoals hij zelf luistert
ik wil zijn sappen tot mij nemen
tot zijn vaten één zijn met mijn aderen
voelen dat zwartwitte vogels in mijn takken nestelen
maar hun stront mij niet meer deert
© Dio the Cilany
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten