wij hebben geen wuivende vlakten
waar onze emoties kunnen verwaaien
geen stalen gebergten die de echo’s
van onze gedachten doen ketsen
ook zijn onze wateren niet stil genoeg
om de diepte van de ziel te kunnen doorgronden
nergens een jungle die een schuilplaats biedt
voor de brullende muis in ons hart
wij zijn van de kale vlakte; doorsneden
met sloten, kanalen, asfalt en bedompte velden
van het zompig veen vol bemoste stronken,
waar de geest in gassen vernevelt boven vennen
zand in onze gewrichten stormt en zeezout
onze hersenen van vocht doet zwellen tot een
geoliede starheid in een godverloren imitatie
van de nieuwe wereld vol gekopieerde fantasie
© Dio the Cilany
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten