alleen voor Cillie

om tot heldendom te geraken
zal ik moeten verhalen
van plakkerige stinkende pispikken.
voor Cillie, mijn lief.

daar waar laatste druppels
worden afgeslagen aan de rand
van het urinoir staat zij
stante pede klaar om het zwaard
te pakken en links, rechts
op schouders in te hakken.

mij viriel te verheffen tot ridder
van het heilige kruis
der edele delen; met manlijk
meurend schaamhaar

voor eeuwig de jouwe


© dio tha cilany

stand van zaken

zie haar spetteren
volg verwaaide voetsporen
over het water naar versleutelde verten

weten dat iemand haar is voorgegaan
niet meer welke bladzijde
of hoeveel woud hierdoor gesneuveld

verstaan dat de nacht verloren zal zijn
achter ontwortelde heuvels
half vergane lijken en een zwarte roos


© dio tha cilany

sindsdien

is er niets anders dan de dag
die ik schreef

verbleef in jouw nabijheid
niet overmatig in nevelen
noch helder
als vallend regenwater

ik ben nog steeds
niet meer dan ik blijf


© Dio the Cilany

meer dan een moment

het was toen
een bloem door het water sloeg
licht anders brak

ik zag je spiegel beslagen
minder mijzelf dan daarvoor
even een hard gelag


© Dio the Cilany

als jij smelt

zoals volstrekte donkerte
tot je lippen

omspant de steen massief
de schaal gelijk jouw handen

en alleen het vuur


© dio tha cilany

luister

het is jouw stem
uit rots gehouwen fluistering
in graniet

als het lege blad wenkt
mijn woorden
schots en scheef geschreven

we kunnen brieven lezen
en de dag verstart als licht zich breekt

in enkel letters
is het zichtbaar


© dio tha cilany

ach en weemoedig

het gras sliep als vanzelf de bergen
en over in het blauw
schiep verbeelding zijn spelonken

rond nachtelijk grauwen
danst het dal van verloren schapen
en de bevlogen wolf
die in zijn val een hongerloon verstouwt

onder een golf van mededogen
puilt lamlendig een melodie uit verderf
alvorens de deemstering is beklonken

zij rijst nog eenmalig berouwvol
verft haar verdronken lach


© dio tha cilany

schijnbeleving

van die dis heb ik al eens geproefd

het deed mij niets

zoals dat bed
vele malen beslapen en nog
steeds beduimeld

verdrongen door tijdsbeelden
vermeed ik
maar beroerde toetsen in een lege zaal

meer dan geluiden van milde weemoed
gleed langs vensters heen


© dio tha cilany

in weerschijn

waar het licht de straten slenterde
en ik haar tegenkwam

zij zon op elke dag een glimp
een beeltenis in ruiten

een vleug zonder donderslag
niet te weerstaan

in het groen op afstand
kwam het mij niet ongelegen


© dio tha cilany

dol op verloren

op verdruilde middagen groeit in de gribus
minder dan een enkele geranium
vochtig in de schoot geborgen

gremia mokken verongelijkt
betogen koppig ter tafel
laten aan ons het leven

geef er toch een snok aan
dacht ik nochtans

verwacht een zijn zonder ontnuchtering


© dio tha cilany

miste je al

 

 

ik vond je in de tuin

naast een paaltje

omgroeit door vroege asters

en mos tussen je tenen

 

je verloor altijd al

snel je hoofd

en ik beminde jou

wanneer het mij uitkwam

 

 

©   Dio the Cilany

tussen lood en oud ijzer

darren draaien hun koningin

lentestront voor ogen

vlinders gaan anaal bij tegenwind

sproeien krokussen giftig zaad

vluchtig tijdens het eten

rijt tante mier haar spleetje

enkel en alleen

omdat het geen zier uitmaakt

of het hier mooi is, de zon schijnt

je kont naadloos herstelt, vader heldhaftig

de tijdgeest een spelletje met je speelt

© dio tha cilany

het blijft uitkijken bij goed weer

als bij donderslag

3x plomp

plomp plomp plomp, zomaar

plompverloren

© dio tha cilany

voorgoed uit de lucht

knoppen net niet uitgebot

als ware het begin van een lente

nog vergeven van wensen

voor even  

zweven als een platte steen

over het water

aan het eind een rimpeling

in de hals geknakt

© dio tha cilany

iets minder dan speels gemak

 

 

raak me nu ik naakt zie

 

scheur mijn ogen door de spijlen

van het verleden nachthok

 

wanneer de laatste duif

door de gleuf van de brievenbus

het struif van haar eieren lekt

zoals de nieuwe dag haar snot laat lopen

 

ongevleugeld als krochtenschaatsers

die alle hoeken en gaten van mijn schedel

 

 maar raak me heel even

  

 

©   dio tha cilany

de uitkomst is altijd vloeibaar

 

wijkt de maan af

in het kleurloze behang

als ik even een vleugel omarm

 

happen neem uit jouw gedachten

gevangen in het venster

 

met de ruggen naar elkaar

valt koud zaad in rulle aarde

lossen onze puzzels op in lauwe thee

  

 

©   Dio the Cilany

oude liefde met uitzondering van de eerste

 

 

gefixeerd met een fleurige riem

tussen iets te korte planken

kun jij je kont niet meer keren

 

ik nagel je kist aan de bodem

van het graf, plak een roos

met cellotape op het deksel

sluit de kuil met plexiglas

 

kom vast elke dag een keertje kijken

om zeker te weten hoe het jou vergaat

ik neem nu wel de bloemen mee

zo zonde nu in deze staat

©   Dio the Cilany