het is zinloos te spreken
van moeras
maar zie haar stobben
en stronken onder water
riet en bloemen tegen
een alles veranderende lucht
de laatste zucht van een slurpende stap
doet haar sporen vervagen in vochtige fases
vangt de weerspiegeling een vogel
in zijn vlucht
het is alom klaar
waar we ons zompig moeras ontstijgen
dringt pas echt het landschap door
© dio tha cilany
bedaarde weemoed opgelost
in kopjes lauw
en klonten op de rand
kristallijn kaatsend rond het noen
snerpt er rozengeur langs de wijzer
die geen tijd verdoet
© dio tha cilany
langs waterkanten speelt wellustig wind
met open bekken van waterlelies
happend naar ademlucht en mijn
kuiten die door modder woelen
sliertig wier dat vissen verstrikt
de kromme man sleurt netten
vastgebonden aan palen, waar
de zwarte aalscholver ansjovis verjaagt,
vleugels drogen en paling een illusie is;
hij, de laatste harde werker.
op het water alleen nog maar genot
van planken en polyester
proleten die pollen plunderen
rond als aardappelbovisten
op een witte schotel naast een
stinkzwampijper op blauwe pumps
© Dio the Cilany
nee, lampen hoef ik niet
en toch
soms dat gevoel van uitholling
langzaam
met theelepeltjes
ben jij
aan elke vingertop
een made die naar buiten wil
je snavel pikt
verslikt zich bij zoveel overvloed
een tegoedbon wil ik
voor later
© Dio the Cilany
