en dan

ik beroer het water
om mijn spiegelbeeld

het komt terug in uitdovende golven
onveranderd kijk ik toe vanuit de diepte

naar de wolken
die zich samenpakken achter mij
als wild driftende panelen
voortdurend volmaakt en dan de nacht


© Dio the Cilany

zomaar ooit ergens

de paraglost neemt
er maar één of twee
vleemt een bek met stremsel
waarmee de nek zonder bulten

pergonzola verwekt in druppels
slurft uitgelubberd langsheen
beweent het gebeente
sleept gul
verpulverde steenbloemen aan

waar een late bastaard nachthoer
konkelefoest in kluisterklanken
verdonkeremaant hij een zuivere lichtekooi


© Dio the Cilany