ach en weemoedig

het gras sliep als vanzelf de bergen
en over in het blauw
schiep verbeelding zijn spelonken

rond nachtelijk grauwen
danst het dal van verloren schapen
en de bevlogen wolf
die in zijn val een hongerloon verstouwt

onder een golf van mededogen
puilt lamlendig een melodie uit verderf
alvorens de deemstering is beklonken

zij rijst nog eenmalig berouwvol
verft haar verdronken lach


© dio tha cilany